Deli Gönül

DELİ GÖNÜL

Ne söylesem gider,hepsi boşuna,
Laf anlamaz oldu,bu deli gönül.
Yavru diye diye,yandı ateşe,
Söz anlamaz oldu,bu deli gönül.

Bitip tükenmeyen,hayaller kurar,
Lokmandan hekimden,çareler umar.
Uyanır rüyadan,evladın arar,
Kontrolden çıktı,bu deli gönül.

Yalvarır Rab’bine,noolur ver diye,
Sorar bende kaldım,mahsun ne diye.
Çocuklar Mevla’dan,birer hediye,
Derde ağlar durur,bu deli gönül.

Belki Bir gün diye,diye avunur,
Tükendikce ömür,o da kahrolur.
Can çekilir dizden,derman yok olur,
Ümit biter ağlar,bu deli gönül.

Kim ne derse desin,laftan anlamaz,
Artık nasihatlar,onu bağlamaz.
Bir Dakka Bir yerde,eğlenip durmaz,
Aklını kaybetti,bu deli gönül.

SEDAT YILDIRIM